«Πώς να πετάτε ένα μωρό στη θάλασσα και η δημοκρατία να θριαμβεύει»

2025

Σκέφτομαι συνέχεια τα παιδιά και τις μανάδες τους που πνίγονται όταν οι λιμενοφύλακες της πολιτισμένης Ευρώπης αναποδογυρίζουν τις βάρκες τους ή βουλιάζουν τα πλοία τους. Σκέφτομαι τον τρόμο τους, την απελπισία τους, τις κραυγές και τα κλάματά τους, το επιθανάτιο παράπονό τους.
 

Πιστεύω πως το θέατρο (και η τέχνη) πρέπει να έχει τον χαρακτήρα του επείγοντος: Να μιλάει για τα εγκλήματα την ώρα που γίνονται – να μην περιμένει να περάσουν οι δεκαετίες για να τοποθετηθεί εκ του ασφαλούς.
 

Θα ήθελα όταν τελειώνει η παράσταση του έργου οι θεατές να μην συζητάνε για το εάν το κείμενο, η σκηνοθεσία και οι ερμηνείες ήταν καλές, μέτριες ή κακές.
 

Θα ήθελα όταν τελειώνει η παράσταση ο κάθε θεατής να γνωρίζει πως, την ώρα που αυτός καθόταν στη θέση του, δολοφονήθηκαν κι άλλοι άντρες, κι άλλες γυναίκες, κι άλλα παιδιά στην θάλασσα. Και το έγκλημα αυτό γίνεται με την σιωπή του και την σιωπή μας, την ανοχή του και την ανοχή μας, την συναυτουργία του και την συναυτουργία μας.

Θανάσης Τριαρίδης, αρχές του Αυγούστου του 2024